به دام زلف تو دل مبتلای خویشتن است

به دام زلف تو دل مبتـلای خویـشــتـــن اســــت         بکش به غمزه که اینش سزای خویشتن است

.

گــــرت ز دســـــت بــرآیــــد مــــراد خــاطــر مــــا         به دست باش که خیری به جای خویشتن است

.

به جانت ای بت شیرین دهن که همچون شمع         شبــان تــیــره مــرادم فنــای خــویشــتــن است

.

چو رای عشــــق زدی بـا تــو گـفتـم ای بـلبــــل         مکن که آن گل خندان بــرای خویــشـتن اســـت

.

به مشک چین و چگل نیست بوی گل محتـــاج           کــه نــافــه​هــاش ز بنــد قبــای خویشتن است

.

مرو بــه خـانـــه اربــــاب بــی​مـــــــروت دهـــــــر           که گنــج عافیتــت در ســرای خویـــشتـن است

.

بســـوخـت حـافــــظ و در شــرط عـشـقبازی او           هنـــوز بـــر ســـر عــهد و وفــای خویشتن است